Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εγεννήθη εις το Ελαιοχώριον Αχαϊας την 5ην Μαϊου του 1919. Ο πατήρ του ονομάζετο Χρίστος και ήτο διδάσκαλος εις το επάγγελμα, η δε μήτηρ του εκαλείτο Χρυσούλα. Εις την πατρικήν του οικογένειαν συγκαταλέγονται και τα αδέρφια του Κωνσταντίνος και Χαράλαμπος. Το 1937 κατετάγη εις την Σχολήν Ευελπίδων, διατελέσας Αρχηγός της Τάξεώς του και κατά τα 3 έτη σπουδών. Απεφοίτησε το 1940 ως ανθυπολοχαγός Πυροβολικού, και έλαβεν εξ' αρχής μέρος εις τον Πόλεμον του 1940 - 41.
Κατά την διάρκειαν της Κατοχής ανέπτυξε μεγάλην αντιστασιακήν δράσιν εις την περιοχήν της Δυτικής Πελοποννήσου, επιπλέον δε συνεδέθη ιδιαιτέρως μετά του μετέπειτα στρατηγού Γεωργίου Γρίβα (Διγενή). Ενυμφεύθη εν έτει 1941 την (πρώτην σύζυγόν του) Νίκην Βασιλειάδην, μετά της οποίας απέκτησε δύο τέκνα. Λοχαγός ών, έλαβεν ενεργόν μέρος εις τας επιχειρήσεις του Εθνικού Στρατού κατά την διάρκειαν του Συμμοριτοπολέμου 1946 - 49, εκθέσας επανειλημμένως την ζωήν του εις κίνδυνον προς χάριν και σωτηρίαν της Πατρίδος. Συμμετείχε, μεταξύ άλλων, εις τας εκκαθαριστικάς επιχειρήσεις της IXης Μεραρχίας Πελοποννήσου, εις τα μέτωπα επιχειρήσεων Βαρδουσίων, Γράμμου, Βίτσι και αλλαχού. Διά την ιδιαιτέραν ανδρείαν του και την συνολικήν πολεμικήν του δράσιν ετιμήθη δι' όλων των διακρίσεων Στρατιωτικής Αρετής (Χρυσά Αριστεία Ανδρείας, Χρυσούς Σταυρός, Μετάλλια Εξαιρέτων Πράξεων, κ.α.).
Κατά την διάρκειαν της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας, εκτός της πολεμικής εμπειρίας του εις τα πεδία των μαχών, υπηρέτησεν και εις ποικίλας διοικητικάς και επιτελικάς θέσεις, μετεκπαιδεύθη δε και εις Στρατιωτικάς Σχολάς εν Ελλάδι (Ανωτέρα Σχολή Πολέμου, Σχολή Εθνικής Αμύνης ΓΕΕΘΑ), αποκτήσας ούτω λαμπράν και σφαιρικήν κατάρτισιν. Ταγματάρχης ών, μετείχε το 1952 εις την σύνθεσιν του Στρατοδικείου το οποίον εδίκασε τον κομμουνιστοσυμμορίτην Νικόλαον Μπελογιάννην. Μειοψηφίσας δεν συνηγόρησεν εις την θανατικήν του καταδίκην, γεγονός που αποδεικνύει την αδέκαστον και αμερόληπτον κρίσιν του, καθώς και την απουσίαν κάθε είδους φανατισμού.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν υπήρξε ποτέ τίποτε λιγότερον ή τίποτε περισσότερον από ένας αγνός υπερασπιστής της Πατρίδος του. Το 1956 ετοποθετήθη με τον βαθμόν του Αντισυνταγματάρχου εις την ΚΥΠ όπου και διετέλεσεν Αρχηγός της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας και Αντικατασκοπείας. Το 1960 προήχθη εις τον βαθμόν του Συνταγματάρχου. Με απόφασιν του Υπουργού Αμύνης Πέτρου Γαρουφαλιά μετετέθη το 1964 εις Έβρον, διατελέσας Διοικητής της 117 ΜΠΠ (Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού) εις Ορεστιάδαν. Τον Ιούνιον του 1965 απέτρεψε κομμουνιστοκίνητον απόπειραν δολιοφθοράς με στόχον τα οχήματα της μονάδος του, ακολούθως δε μετετέθη αρχικώς εις την 1ην Στρατιάν, εν συνεχεία δε (04/1966) εις το Τμήμα Επιχειρήσεων / 3ου ΕΓ/ ΓΕΣ. Ηγηθείς της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967 ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας.
Η στρατιωτική του καριέρα αλλά ουχί και η προσφορά του προς την Πατρίδαν και το Έθνος, ετερματίσθη με την, τη αιτήσει του, αποστρατείαν με τον βαθμόν του Ταξιάρχου, την 20ην Δεκεμβρίου 1967.
Την πρωίαν της Παρασκευής 21ης Απριλίου 1967, εκήρυξε την ομώνυμον Εθνοσωτήριον Επανάστασιν, ως Αρχηγός της. Μετά των ετέρων Πρωτεργατών της, Ταξιάρχου (ΤΘ) Στυλιανού Παττακού και Συνταγματάρχου (ΠΒ) Νικολάου Μακαρέζου, έθεσε και πάλιν εαυτόν εις την διάθεσιν της Πατρίδος και του Έθνους, αποσκοπών εις την των αμφοτέρων Σωτηρίαν, και την αποτροπήν του Κομμουνιστικού κινδύνου.
Το απόγευμα της ιδίας ημέρας, μετά την καθολικήν λαϊκήν αποδοχήν και επικράτησιν της Επαναστάσεως, ωρκίσθη ως Υπουργός Προεδρίας της Εθνοσωτηρίου Κυβερνήσεως υπό τον Πρωθυπουργόν Κωνσταντίνον Κόλλιαν (1901 - 1998), τ. Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου. Μετά το αποτυχόν Κίνημα του Βασιλέως την 13ην Δεκεμβρίου 1967, ανέλαβε τον συντονισμόν και την ηγεσίαν των Ενόπλων Δυνάμεων. Ακολούθως και ύστερα από την αναχώρησιν (14.12.1967) του Άνακτος εις το εξωτερικόν, και την ορκωμοσίαν του Αντιστρατήγου Γεωργίου Ζωϊτάκη (1910 - 1996) εις την θέσιν του Αντιβασιλέως, ωρκίσθη ως Πρωθυπουργός και Υπουργός Εθνικής Αμύνης. Διά της υπ' αριθμόν ΙΣΤ΄/23.12.1967 Συντακτικής Πράξεως και του 228/26.12.1967 Αναγκαστικού Νόμου, εχορήγησε την πρώτην Γενικήν Αμνηστίαν, αφορώσαν τα μετά την 21.04.1967 διαπραχθέντα πολιτικά αδικήματα, συμπεριλαμβανομένου και του Βασιλικού Κινήματος.
Την 25ην Μαρτίου 1968 παρουσίασε το πρώτον προσχέδιον του νέου Συντάγματος, καταρτισθέντος υπό 20μελούς Επιτροπής Νομομαθών υπό την προεδρίαν του τέως Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, Χ. Μητρέλια. Τούτο, τροποποιηθέν και επαναπαρουσιασθέν διαδοχικώς την 11ην Ιουλίου και 14ην Σεπτεμβρίου 1968, εθεσμοθετήθη τελικώς διά της διεξαγωγής δημοψηφίσματος την 29ην Σεπτεμβρίου 1968 και ετέθη εις ισχύν από της 15ης Νοεμβρίου του ιδίου έτους.
Την 29ην Μαρτίου 1968 ανεκοίνωσε εις Θεσσαλονίκην, επ’ ευκαιρεία συγκεντρώσεως εκπροσώπων όλων των γεωργικών συνεταιρισμών της Βορείου Ελλάδος, την διαγραφήν όλων των πρό της 21ης Απριλίου 1967 συναφθέντων αγροτικών χρεών. Την 13ην Αυγούστου 1968 εγένετο ανεπιτυχής δολοφονική απόπειρα κατά της ζωής του, υπό του λιποτάκτου των τάξεων του Ελληνικού Στρατού Αλεξάνδρου Παναγούλη. Εις το διάστημα Μαρτίου - Αυγούστου 1969 διετέλεσεν Υπουργός Παιδείας, από του Ιουλίου δε του 1970 ανέλαβεν και το Υπουργείον Εξωτερικών.
Το αυτό έτος (1970) ενυμφεύθη την (δευτέραν σύζυγόν του) Δέσποιναν Γάσπαρην μετά της οποίας απέκτησεν εν τέκνον. Την 21ην Μαρτίου 1972, ωρκίσθη ως Αντιβασιλεύς, παραιτηθέντος του Στρατηγού Γεωργίου Ζωϊτάκη. Κατήστειλε το εκδηλωθέν "Κίνημα του Ναυτικού" (23 - 25.05.1973), ακολούθως δε προέβη εις την κατάργησιν της Βασιλείας την 1ην Ιουνίου 1973, και την εγκαθίδρυσιν "Προεδρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας". Προς τούτο προετάθησαν 12 τροποποιήσεις του Συντάγματος του 1968, με σκοπόν την αλλαγήν του Πολιτεύματος της Χώρας.
Μετά την διενέργειαν σχετικού Δημοψηφίσματος, εξελέγη την 29ην Ιουλίου 1973 Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με Αντιπρόεδρον τον Στρατηγόν (ΠΒ) Οδυσσέαν Αγγελήν. Ωρκίσθη εις το νέον αξίωμα την 20ην Αυγούστου 1973, χορηγήσας ακολούθως, διά του υπ' αριθμόν 168/20.08.1973 Προεδρικού Διατάγματος, νέαν Γενικήν Αμνηστίαν εις τους πολιτικούς κρατουμένους, και απένειμε Χάριν εις τον επίδοξον δολοφόνον του Α. Παναγούλην. Παραλλήλως, διά του υπ' αριθμόν 167/20.08.1973 Προεδρικού Διατάγματος, ήρθη η ισχύς του Στρατιωτικού Νόμου εις Αθήνας και Πειραιάν.
Πιστός πάντοτε εις την Πατρίδαν και το Έθνος και μηδέποτε αποβλέπων ουδέ κατά το ελάχιστον εις προσωπικά οφέλη, επροετοίμασε τον δρόμο διά την διενέργειαν εκλογών την 10ην Φεβρουαρίου του 1974. Προς τον σκοπόν αυτόν, όλα τα στρατιωτικά μέλη της Επαναστατικής Κυβερνήσεως παρητήθησαν την 8ην Οκτωβρίου 1973, και η πρωθυπουργία της χώρας ανετέθη εις τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνην (22.04.1909 - 04.01.2000). Την 20ην Νοεμβρίου 1973 απεδέχθη ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας την εισήγησιν του Πρωθυπουργού Σπ. Μαρκεζίνη όπως απορριφθή "νότα" του Στέητ Ντηπάρτμεντ, με την οποίαν εζητήτο η επέκτασις της ισχυούσης "Συμφωνίας Λιμενικών Διευκολύνσεων" μεταξύ Ελλάδος και ΗΠΑ, ώστε να επιτρέπεται η προσγείωσις αμερικανικών αεροπλάνων, φερόντων πυρηνικόν οπλισμόν, εις το αεροδρόμιον της Ελευσίνος. Τούτο απέβλεπεν εις την προετοιμασίαν του ανεφοδιασμού των Ισραηλινών με νέα αμερικανικά όπλα, εις περίπτωσιν επαναλήψεως των μετά των Αράβων εχθροπραξιών, αίτιναι ετέλουν εις ανακωχήν. Την 25ην Νοεμβρίου 1973 ο επίορκος Διοικητής της ΕΣΑ, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, ανέτρεψε με στρατιωτικόν πραξικόπημα την νόμιμον Κυβέρνησιν της χώρας, θέσας εις κατ’ οίκον περιορισμόν τον Εθνάρχην Γεώργιον Παπαδόπουλον.
Την 23ην Οκτωβρίου 1974 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εξετοπίσθη, μετά των επίσης Πρωτεργατών της Επαναστάσεως Στυλιανού Παττακού, Νικολάου Μακαρέζου, Ιωάννου Λαδά και Μιχαήλ Ρουφογάλη, εις την νήσον Κέαν. Την 21ην Ιανουαρίου 1975 προεφυλακίσθη επί τη βάση "νόμου" αναδρομικής ισχύος (το περίφημον "Δ΄ Ψήφισμα"). Μετά από "δίκην" ήτις διεξήχθη ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών από της 28ης Ιουλίου 1975, κατεδικάσθη την 23ην Αυγούστου 1975 εις θάνατον και στρατιωτικήν καθαίρεσιν διά το "αδίκημα" της "στάσεως", καθώς και εις ισόβια δεσμά διά το "αδίκημα" της "εσχάτης προδοσίας". Η θανατική ποινή του μετετράπη εις ισόβιον κάθειρξιν την οποίαν και εξέτισε εις τας φυλακάς Κορυδαλλού. Εις τας αρχάς του 1984 ανεκηρύχθη αρχηγός του νεοϊδρυθέντος κόμματος της ΕΠΕΝ. Παρητήθη ωστόσο την 4ην Απριλίου 1984 από της θέσεως αυτής, διαφωνήσας διά την συμμετοχήν του κόμματος εις τας ευρωεκλογάς. Την 8ην Αυγούστου 1996 εισήχθη εις το Λαϊκόν Νοσοκομείον πάσχων από ανίατον μυασθένειαν του νευρικού συστήματος.
Την 11:48 της 27ης Ιουνίου 1999, ημέρα Κυριακή, παρέδωσε την μεν Ψυχήν του εις τον Κύριον, το δε Αθάνατον Έργον του οριστικώς εις τας χείρας της Ιστορίας, υπογράψας διά του θνητού σκηνώματός του το Αποφυλακιστήριον εκ των δεσμών της "δημοκρατίας". Την 30ην Ιουνίου 1999 ενεταφιάσθη εις το Α΄ Νεκροταφείον Αθηνών, όπου και προσκυνείται διά την προσφοράν του προς την Πατρίδαν και το Έθνος. 21apriliou1967
